кырку

I. ф. 1. Нәр. б. кисү, кисеп җыйнаклау. Урак яки урак машинасы белән ашлык уру тур. 2. Сарык, куй һ. б. ш. йонын алу 3. Чәчне төбеннән үк алдыру, кырдыру 4. күч. Даими рәв. талау, берәр кеше исәбенә яшәү. II. КЫРКУ – (КЫРКУЛЫК) – с. 1. Артык тозлы; артык ачы (аш һ. б. ш. тур.). Артык көчле, нык тәэсир итә торган, борын яргыч (мәс. ис) 2. күч. Усал, кырыс; кызу канлы, тиз кабынып китүчән. Кырыс рәвештә